Letterfretter leest: recensie "De meest eenzame walvis ter wereld - het grote voorleesboek"

master letterfretter
Jul 2
3 min read

Ik kreeg dit exemplaar als recensieboek toegestuurd van de uitgeverij, de cover zag er alvast prachtig uit en dit maakte mij wel nieuwsgierig naar het geheel van illustraties en tekst. Het boek is ideaal vanaf de leeftijd van 6 jaar, zelf lezen vanaf 8 jaar, volgens de aanwijzingen op de achterflap. Ik las het boek samen met mijn jongste dochter van 11 jaar, haar mening kan je ook terugvinden hieronder.

Inhoud (achtercover)

Lilja woont in een vuurtoren op het topje van de wereld. Zij is de bewaarder van het noorderlicht. Haar papar is vaak weg. Hij meet en weegt het water, telt de vissen, de dieren en de planten en zoekt wonderen op zee. Na elke zeereis krijgt Lilja een schelp. Haar verzameling wordt steeds groter. Op een dag vertelt papa over een walvis die altijd alleen zwemt. Andere walvissen kunnen zijn lied niet horen en dus zien ze hem niet als een van hen.

Wanneer Lilja weer alleen thuisblijft, is het stil in de vuurtoren. Tot er plots een lied klinkt uit een van de schelpen. Is het de walvis? En zingt hij voor Lilja?

Op de eerste pagina van het boek staat dat Walvis 52 echt bestaat en ook echt alleen is. Er is nog heel veel anders waar aan het verhaal (maar ook heel veel niet waar).

Letterfretter recensie

Mijn dochter vatte het samen als volgt: "Ik vind het verhaal mooi omdat het over vriendschap gaat met een speciaal dier, maar het was niet echt spannend en daarom geef ik een 3* op 5." Hou wel in gedachten dat zij normaal griezelige verhalen, horror en thrillers voor kinderen leest :) ...

Mijn mening: de illustraties van Sebastiaan Van Doninck zijn kleurrijk, vol fantasie en linken perfect met het verhaal. De emoties: verdriet, eenzaamheid, hoop ... komen mooi terug in de tekeningen en het kleurgebruik. Wat het ook speels maakt, zijn de grote gele letters die soms opduiken tussen de gewone getypte woorden.

In de tekst komt vaak mooie beeldspraak terug. Bijvoorbeeld: Lilja kijkt altijd reikhalzend uit naar de terugkomst van haar papa, daarom groeit ze. Ze heeft ook dikwijls verdriet als hij niet thuis is, en daarom wordt ze zwaarder. Een tweede voorbeeld: Lilja kijkt naar de wereldbol met lijntjes die van Noord naar Zuid en van West naar Oost gaan. Die trekken van haar aan papa en van haar aan de walvis. Door die lijntjes zijn ze altijd bij elkaar.

Er is een mooie link tussen de eenzaamheid van de walvis en die van Lilja. Als haar papa op zeereis gaat, dan is Lilja alleen op haar schiereiland zonder buren. Papa gebruikt zijn schriftje om alles te noteren van zijn ontdekkingen, maar de onzichtbare reus kan hij niet vinden. Daar heeft hij Lilja bij nodig. Lilja hoort de schelp van de wulk ademen in schokjes en huilen, zo kan ze Walvis 52 Hertz vinden. Ze droomt over hem en door zijn zacht gezang vallen ze samen in slaap. De dagen gaan dan sneller voor haar, wat fijn is. Want zonder die vriendschap duurt het donker lang, en zou Lilja geen dromen of hoop meer hebben.

Het boek eindigt met een mooie boodschap in een zin die papa tegen Lilja zegt:"Dat het grootste wonder klein is, en dichterbij dan ik ooit dacht."

Vlot geschreven?

Asboluut vlot geschreven en mooie, kleurrijke taal.

Wat vonden we minder geslaagd?

Wat ik moeilijk vond (gezien de leeftijd van de lezers) zijn de namen van de schelpen. Het concept van de schelpenpost is leuk, maar ik heb toch een paar keer moeten lezen voor ik doorhad hoe dit werkte in Lilja's hoofd.

Lilja is verantwoordelijk voor het aansteken van de vuurtoren, en eigenlijk is dit letterlijk het noorderlicht. Een mooi idee, maar voor kleinere kinderen misschien niet 100% duidelijk denk ik.

Ik hou wel van boeken waarin hoofdstukken zijn aangeduid zodat het makkelijker stoppen is bij het voorlezen (of zelf lezen). Dat was hier niet het geval, het was 1 groot geheel.

Wat vonden we goed?

De verhalen die papa meebrengt van op reis, brengen hen dichter bij elkaar. De woordgrapjes en plagerijtjes tussen papa en dochter zijn ook heel leuk om te lezen.

Het contrast tussen papa (die altijd alles zeker weet want hij meet alles van de zee en telt de dieren) en Lilja (die boordevol fantasie zit) is mooi. Toch kunnen ze het ook goed met elkaar vinden als ze samenwerken om tijdens de zomervakantie de vuurtoren opnieuw te schilderen.

Al eerder gelezen van deze auteur en illustrator?

Kim Crabeels: Ssst! Dit is geen boek, Wonderkonijn, de Grote onderbroekenroof, Meneer Blobvis zoekt een liefje ...
Sebastiaan Van Doninck: Heel de wereld wordt wakker, De fantastische vliegwedstrijd (en nog veel meer)
Interview: https://www.letterfretter.be/post/letterfretter-vraagt-interview-met-illustrator-sebastiaan-van-doninck